Riguelle & Hautekiet

Categorie:	groep / artiest
Genre(s):	pop, kleinkunst
Huidige/voormalige leden:	Patrick Riguelle, Jan Hautekiet
Gastleden:	Chris Peeters, Joost Van den Broeck

Korte beschrijving

Riguelle & Hautekiet werkten voor het eerst samen toen ze in 1994 voor Brosella het project Eikels Worden Boomen opzetten. Sindsdien troffen ze mekaar bij Spelers & Drinkers, in trio met Guy Swinnen, bij Silver Foxes De Luxe en in de Bob Dylan Tribute.
Sinds 1997 werken ze als duo samen in diverse bezettingen en projecten. In 2006 spelen ze voor Brosella de muziek van de cultfilm The Wicker Man, en nemen ze deel aan Pax Mundial op Dranouter.

Biografie

(Patrick) Riguelle en (Jan) Hautekiet zijn twee muzikanten die zich - eerst zeer sober, later met groep - toeleggen op het authentiek interpreteren van andermans songs. Vooraleer deze twee heren elkaar vonden in het project Riguelle & Hautekiet, hadden beiden al een jarenlang parcours in de schaduw of iets meer op de voorgrond van de Belgische rock achter zich. Jan Hautekiet begon z'n carrière bij de rockband Stewball in de jaren zeventig (met o.m. ook Karel Vereertbruggen en Vincent Rouffaer), maar werd toch eerst en vooral bekend via radiostation Studio Brussel waarvan hij aan de wieg lag in 1983 en sinds 1998 "nethoofd" is. Tussen en na zijn radiowerkzaamheden (Hallo Hautekiet) maakte hij echter ook altijd tijd om - vooral live - piano of accordeon mee te spelen met allerlei groepen en projecten (vb. de LSP Band, Spelers & Drinkers, de "Dokter Devuyst"-musical, A Vapore ...). Patrick Riguelle begon in de jaren tachtig bij K13, deed mooie dingen in de achtergrond bij dirk Blanchart (The Groove Quartet), Salvatore Adamo en Brendan Croker (the Serious Offenders), probeerde het weer rockend met The Responsibles, werd zanger bij Kadril (en maakte daar folkmuziek weer beluisterbaar door het rockpubliek), en dwong overal respect af met zijn veelzijdige stem. Deze twee muzikanten hadden elkaar op deze omzwervingen uiteraard ook al menigmaal ontmoet, en speelden samen bij "Eikels Worden Boomen" (voor Brosella), Spelers & Drinkers, een Bob Dylan Tribute, en als afsluiter van het tv-programma "Wijlen de Week". Riguelle hierover later : "Het klikte al van bij de allereerste keer. Het vermoeden: kijk, da's een interessante gast, dat was er wel al. Op Brosella Folk, nu zeven jaar geleden, wist ik meteen: that's my man." Op vraag van het Ukkelse culturele centrum Het Candelaershuys staken ze in oktober 1997 de hoofden samen om een programma samen te stellen met covers die hen beiden konden aanspreken (o.m. Jacques Brel, Robert Long, Wim Sonnevelt ... passeerden die eerste keer de revue). De combinatie van Hautekiets sobere en functionele pianospel en Riguelle's kameleontische stem zorgde daar voor genoeg chemie en kippevel om dit een blijvend project te maken. In 1998 nam Riguelle & Hautekiet een eerste - erg sobere - CD "A Minor Thing" op, in de Brusselse Jet Studio's met Staf Verbeeck. Hoogtepunten op deze cd waren zeker de versie van het van Joni Mitchel bekende "How do you stop", Elvis Costello's "Veronica" en Richard Thompson's "I feel so good". Andere artiesten die materiaal leverden dat door Riguelle doorleefd werd gezongen waren o.m. John Cale ("Carribean Sunset"), Neil Young ("Don't let it bring you down"), The Beach Boys ("God only knows"), XTC ("1000 Umbrellas" én "Books are burning"), Bob Dylan ("Lovesick"), the Stones ("Down in the hole") of Kevin Coyne ("Are you deceiving me?").
Op de vraag of ze geen schroom voelen werk van dit soort "monumenten" aan te pakken, zei Patrick Riguelle "Jan is daar nog meedogenlozer in dan ik. Vroeger had ik toch nog enige schroom, die heeft hij helemaal weggenomen. (lacht) Een nederige houding heb ik enkel ten opzichte van de song, niet zozeer ten opzichte van de artiest. Het liedje leidt een eigen leven. Gelukkig. Bestaat de song enkel bij gratie van de artiest, wie speelt de song dan als die artiest heengaat? Jacques Brel is al een hele poos dood, dus daarom mogen we zijn nummers niet meer spelen? Asjeblieft niet, want dan sterven ook zijn songs." De cd werd in elk geval bijzonder goed ontvangen - Humo bijvoorbeeld schreef "Even mooi als ongekunsteld. Het mocht geen geld kosten, maar dat heeft de kwaliteit niet gedeerd", Knack "spectatulair zijn de interpretaties van het tweetal nooit, maar ze spelen de nummers wel met stijl en gevoel. Alle respect voor deze moedige onderneming." - wat leidde tot een lange tour waarin ze even unplugged als op de CD hun ding deden. In het jaar nadien vormden Patrick Riguelle & Jan Hautekiet de nucleus van De Laatste Showband, waarmee het gelijknamige praatprogramma op TV1 elke avond met een cover wordt afgesloten. Toch werd het vervolg van hun samenwerking niet gedaan onder deze - wellicht bekendere - naam. Wel werd de bezetting in 2000 gewijzigd : Er was immers een ritmesectie ingelijfd, namelijk Joost van den Broek (de blonde drummer van de Laatste Showband, eerder o.m. met My Velma) en Werner Lauscher (sessiemuzikant voor o.m. Jo Lemaire en Zakformaat XL). Dit zorgde voor een veel straffer groepgeluid, en voor een wat meer gevarieerde repertoirekeuze. De naam van de 2de CD werd "Red Harmony" (naar een type Gibson-gitaar), en deze keer werd onder meer geput uit het werk van Pete Townshend ("Secondhand love"), Townes van Zandt ("Two Girls"), John Lennon (een medogenloze versie van "How do you sleep"), Nick Lowe ("High on a Hilltop") of Tom Waits ("Red Shoes By the Drugstore") en dirk Blanchart's "Cockpit". Terugkomers in de gekozen auteurs waren Richard Thompson ("Shoot out the lights"), Neil Young ("Words (Between the Lines of Age)" en John Cale ("Taking your Life in your Hands"). Niet altijd was de keuze van het repertoire even evident, zoals blijkt uit een cover van Marianne Faithfull's "Over Here (No Time for Justice" (een B-kantje), of minder bekende artiesten als Tim Easton ("Everywhere is Somewhere"). Grootste gemene deler tussen al deze artiesten, zegt de bio "Songs uit het collectieve geheugen over leven en dood, liefde en lijden. Nummers over onderweg zijn, over zoektochten, over thuiskomen en dan weer afscheid nemen. Brokken muzikaal erfgoed. Altijd goed voor een avondje on the road op zoek naar authenticiteit. Liefde voor muziek. Red Harmony", of zoals Jan Hautekiet aan de Standaard zei "Dat is authenticiteit. Op deze plaat staan enkel integere artiesten. Zij zingen niet om het even wat. De meeste songs zijn als een geheel tot stand gekomen: tekst en muziek samen. We vinden dat van levensbelang. Op deze cd hoor je onze echte ziel." Ook na deze CD werd er uiteraard een tour opgezet, die hun dankzij de nieuwe bezetting ook op grotere podia bracht (vb. Lokerse Feesten). In juli 2001 had Riguelle & Hautekiet - samen met een reeks gasten - zo de eer om de Genste Feesten af te sluiten - normaal gezien voorbehouden voor Raymond van het Groenewoud. In 2002 doken Riguelle & Hautekiet onder in het Westvlaamse Heuvelland én, kwestie van communautair gekibbel te vermijden, in het Ardeense Land van Ny. Ze keerden terug met een aanzienlijke buit eigen nummers, die op de derde langspeler 'Dielectric Union' staan, in een productie van Geoffrey Burton. (Laatste update : 06-04-2004, bron: Belgian Pop&Rock Archives, Lipstick Notes, Muziekcentrum Vlaanderen)