Thierry De Mey

Een groot deel van zijn muzikale productie is bestemd voor dans en film. Voor de choreografen Anne Teresa De Keersmaeker, Wim Vandekeybus en Michèle Anne De Mey is hij vaak niet alleen componist, maar ook een kostbare medewerker bij de uitwerking van “formele strategieën”, een begrip dat hem dierbaar is. Zijn voornaamste realisaties en composities zijn : Rosas danst Rosas, Amor constante, April me, Kinok (choreografieën van A. T. De Keersmaeker) ; What the body does not remember, Les porteuses de mauvaises nouvelles en Le poids de la main (choreografieën van W. Vandekeybus), Dantons Töd (dir. Bob Wilson), Musique de tables, Frisking voor percussie, één strijkkwartet, Counter Phrases, enz.

Hij ligt mee aan de basis van de oprichting van Maximalist! en het Ictus ensemble, dat de creatie verzorgt van verschillende stukken van hem (dir. G. E. Octors). Zijn muziek wordt vertolkt door grote ensembles zoals het Arditti Quartet, het Hilliard Ensemble, London Sinfonietta, het Ensemble Modern, musikFabrik en het Orchestre Symphonique de Lille. De installaties van Thierry De Mey, waarin muziek, dans, video en interactieve processen elkaar wederzijds beïnvloeden, zijn te zien op evenementen als de biënnales van Venetië en Lyon en in talrijke musea. Zijn oeuvre wordt met nationale en internationale prijzen bekroond : Bessie Awards, Eve du Spectacle, Componistenforum van de UNESCO, FIPA…

In zijn film/installatie Deep in the wood (2002-2004) zijn meer dan 70 dansers/choreografen verenigd. Voor de film Counter Phrases (2003-2004) gaan 9 componisten in op zijn dans/filmuitnodiging : S. Reich, F. Romitelli, M. Lindberg, T. Hosokawa, G. Aperghis, J. Harvey, L. Francesconi, R. De Raaf en S. Van Eycken. In 2003 zijn de werkzaamheden met Anne Teresa De Keersmaeker rond April me het voorwerp van een documentaire, Corps accord, een productie van ARTE, dat overigens het merendeel van zijn films coproduceerde en uitzond.

In juli 2005 wordt hij benoemd tot co-artistiek directeur van Charleroi Danses. In 2006 creëert hij de installatie Barbe Bleue, naar het verhaal van Perrault ; en een film, One Flat Thing, reproduced (choreografie William Forsythe) die in oktober 2006 op ARTE wordt uitgezonden. In  2007 creëert Thierry De Mey voor de Biënnale van Charleroi Danses From Inside, een interactieve triptiek-installatie. Naar aanleiding van de Biënnale 09 Charleroi Danses creëerde hij Equi Voci, een polyptiek van dansfilms onder begeleiding van een orkest. Een van die films is Prélude à la mer, die gebaseerd is op een van de mooiste choreografieën van Anne Teresa De Keersmaeker en die hij in oktober 2009 draaide in het Aralmeer. Zijn nieuwste film, La Valse, op een choreografie van Thomas Hauert en ZOO, vormt het sluitstuk van zijn polyptiek.

Zijn nieuwe installatie Rémanences ten slotte, die hij realiseerde via opname met een thermische camera, wordt in maart 2010 gerealiseerd in België en Frankrijk in het kader van de VIA et EXIT festivals.

Zijn laatste installatie Solid Traces opende de Biënnale 2015 van Charleroi Danses. Naar aanleiding daarvan werd een DVD-box met de films van de artiest uitgegeven. In de rand van de Biënnale bracht Thierry De Mey in de Philharmonie van Parijs Ripple Marks, een werk op het raakvlak tussen spectrale muziek, enscenering en videokunst, alsmede een werkstuk uit het omvangrijke project SIMPLEXITY, een stuk voor vijf musici en vijf dansers dat op het Kunstenfestivaldesarts 2016 in première gaat.