Della Bosiers
| Categorie: | artiest / groep |
|---|---|
| Genre(s): | kleinkunst, pop/populair |
Biografie
Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Vlaamse kleinkunstzangeres die vooral in de jaren zeventig hoge ogen gooide.
Als studente journalistiek begon Adèle Bosiers (°1946) aan haar muzikale carrière via een talentenwedstrijd van Antwerpse universiteitsstudenten "Carpe Noctem" (alhoewel ze ook als tiener als had deelgenomen aan "crochet"-wedstrijden met bvb "Zwei Kleine Italiener"). In 1966 won ze de studentenwedstrijd met "Le Jardin de mon Coeur". Al redelijk snel daarna leidde haar weg richting het Nederlandse café-theater, waarbij ze onder hoede werd genomen door Peter Blanker, Ramses Shaffy en stempedagoge Ellie de Jong.
In 1971 kwam ze voor het eerst naar buiten op vinyl, met de debuut-LP "Della Bosiers", in een productie van kleinkunstproducer par excellence Frans Ieven (zie o.m. Kris de Bruyne, Jan De Wilde ...) en met bij de muzikanten onder meer Raymond van het Groenewoud. Daarop onder meer "Fleur de Buda", over het onooglijke stationnetje "Haren-Buda". Aan de "Komplete Kleinkunstgeschiedenis" vertelde ze daarover "We gingen er filmen in het kader van een reeks over industrialisering van Vlaanderen. Het gevoel van grauwheid en moedeloosheid vatte ik toen in een liedje, dat toch optimisme uitstraalde. Maar het gaat in feite over bescherming zoeken bij elkaar".
Uit haar tweede LP "Kwartetten" van 1974 werd het vrolijke "Jefke" het bekendste nummer (over haar gevoelens over Vlaanderen bekeken vanuit Nederland - "ze hebben me m'n zachte G's al vaak verweten sinds ik hier in het Noorden ben beland, ik heb hier heel wat builen sleche friet gevreten, ze hebben me gezegd je moet het maar vergeten, de passie voor het blonde vlaamse land"). Op die LP ook de song "Cléo in de kinderwage", over haar dochter. Even daarna nam ze ook een onvergetelijk duet op met Wim de Craene in "Mensen van achttien".
Op een doorbraak naar een breder publiek (buiten de "kleinkunstkenners") moest nog wel enkele jaren gewacht worden : die kwam er immers vreemd genoeg niet door haar vriendelijke en jazzy luistermuziek, maar door haar deelname vanaf 1976 in het panel van de destijds bijzonder populaire "Wies Andersen Show".
Midden jaren zeventig liep Della in Nederland Ben Van der Linden tegen het lijf. Samen met de "Ben Van der Linden Groep" werd "Met Hart en Ziel" ingeblikt, voor nieuwe platenfirma IBC (EMI). Daarop onder meer het schrijnende lied "Oud Vrouwtje" met de regels "Zo zijn er duizenden als jij, nog eenzamer dan jij, een beetje kinderlijk, beverig en klein. Ze zijn er duizenden als jij, een hele lange rij, die niet meer leeft, maar wacht ...", en (voor zover wij konden zien) haar enige single "Centraal Station".
Ben van der Linden werd later ook de levensgezel van Della Bossiers, wat meer dan 15 jaar nog leidde tot de LP "Tien plekken om nooit meer te vergeten", met liedjes opgehangen aan bekende of minder bekende plaatsen. Toch was ze in al die jaren niet helemaal verdwenen, want naast de muziekcarrière had ze ook een carrière in de media uitgebouwd (zo fungeerde ze onder meer als journaliste voor Knack, componeerde ze muziek voor televisiefeuilletons, had ze een column in het radioprogramma "Het genootschap", zetelde ze in de jury van "Sterrenwacht", presenteerde enkele TV1-programma's e.d.). In 1998 was ze meter van de actie "Kom Op Tegen Kanker".
(Auteur: Dirk Houbrechts)
Selectieve discografie
 | Momenten (2015) kleinkunst Della Bosiers, Ben van der Linden |
 | Master serie (2005) kleinkunst Della Bosiers |
|---|
