The afterglow
Track-info
| 1. | Liar |
| 2. | I don't want it that bad |
| 3. | Someday maybe |
| 4. | You won my heart |
| 5. | Hard to pretend |
| 6. | 0:56 |
| 7. | In the evening sun |
| 8. | All eyes on you |
| 9. | The afterglow |
| 10. | What will we do? And when? |
Perscommentaren
"The Afterglow is een album vol metaforen" (...) "Vaak worden zijn - met vervormde stem gezongen - melancholische teksten voorzien van nerveuze ritmiek en stevige gitaarakkoorden en is Zimmerman een krachtig rocktrio, zoals inmiddels ook live. Denk aan een kruising tussen The Strokes (Someday Maybe) en Radiohead (All eyes on you). ln hoogtepunt Hard To Pretend horen we een lange uitloop, die Grandaddy in herinnering roept. De niet eens gemixte afsluiter What Will We Do? And When? had dan weer niet misstaan op een oud album van Eels. Groeiplaatje."
Willem Jongeneelen, OOR, december 2016, p.88
"The Strokes zijn ontegensprekelijk een invloed in ieder van de tien songs" (...) "Casiers stem kenden we tot dusver enkel van backings en de snedige outro van Blues for Rosann, nu krijgen we ook de bezielde zanger die hij is te horen." (...) "De Nobelprijs zit er nog niet in, maar zijn naam heeft Zimmerman - Bob Dylans echte familienaam - met z’n eerlijkheid en smeedkunst niet gestolen. De lat ging hoog bij Warhaus, Zimmerman legt de zijne ernaast. Jinte, maak je borst maar nat." (****)
Dennis Van Goethem, Het Nieuwsblad, 18.11.2016, p.24
"Als Zimmerman verleent bassist Simon Casier nog meer voorrang aan het onopgesmukte, simpele idee." (...) "De antiproductie creëert een apart en mat effect dat enige gewenning vereist, ook al vanwege Casiers wat lijzige zang (men denkt aan Julian Casablancas van The Strokes), waarmee hij soms een melodie besmet. Toch gaat het verbazend goed vooruit, met af en toe een twinkeling zoals You Won My Heart, het duet met nieuwe vlam Noémie Wolfs." (***)
Kurt Blondeel, Focus Knack, 30.11.2016, p.43
"Nu het rotgetalenteerde Balthazar even aan een break toe is, zwermen zijn zonen uit. Simon Casier blijft het dichtst in het kielzog van het moederschip, maar dat is geenszins een probleem." (...) "Casiers stem lui en vuil, de gitaren rafelig, de synths in weemoedstand, de pijn gesmoord in een slepende melodie."
Tom Zonderman, De Standaard, 02.12.2016, p.C4
"Break-upplaten waardoor een streep hoop gloort, zijn zeldzaam, maar Casier slaagt erin donkerblauw en roodgloeiend te versmelten in rafelige punkpopsongs en zwalpende indieballads."
Sasha Van der Speeten, De Morgen, 24.11.2016 p.20
"Zijn plaat beweegt zich fijntjes tussen pop en rock, de sixties en het heden. Tekstueel is het een echte twentysomething-aangelegenheid geworden: de ene relatie verbroken, de andere alweer begonnen, en de twijfels zoeven in drommen voorbij."
(vc), Humo, 22.11.2016, p.167
