Witruimte
Track-info
| 1. | Unit 11 |
| 2. | Inner bitch |
| 3. | Take a life |
| 4. | Voice of god |
| 5. | Whining cross |
| 6. | Heritage |
| 7. | How it appeals |
| 8. | My brother's blood |
| 9. | Bathe |
| 10. | Must be my mind |
| 11. | Only flesh |
Perscommentaren
(...) "het soort elektronische herrie waarop iemand die ter wereld gekomen is onder de naam Bert Minnaert (Kapitan Korsakov) een microfoon ter hand kan nemen, zich kan laten aanspreken als Sigfried Burroughs, zijn plaat 'Witruimte' kan noemen en ondanks dat alles toch niet compleet ongeloofwaardig overkomt." (...) "kleine ondingen die qua ongepolijstheid wel doen denken aan Kapitan Korsakov, maar die verder eerder aanleunen bij het verwante Raketkanon maar dan zonder de hitgevoeligheid. Het resultaat doet in elk geval rare dingen met een mens. Niet alleen ga je van de weeromstuit bijvoorbeeld Raketkanon plots hitgevoelig vinden, je krijgt ook hardhandig visioenen van Aphex Twin, Fuck Butons, The Neon Judgement en Front 242 in je kop geplant. En dan begint het ijlen nog maar." (***)
(tr), Humo #3937, 16.02.2016, p.171
(...) "een licht ontvlambare molotovcocktail van harde industriële elektronica, gegeselde gitaren en getormenteerde vocalen. Noise is het vehikel, maar niet het doel. Onmens maakt in de eerste plaats songs. Goeie songs overigens, die aandachtig doen luisteren. Melodie is geen taboe." (...) "De drummachine is de dictator die het tweetal voortjakkert, maar denk daarbij niet aan starre jaren 1980-ritmes. Het is stukken inventiever, avontuurlijker en moderner terwijl het tegelijkertijd net zo kaal, sinister en solide is als destijds. Heerlijk muilpeer, deze 'Witruimte'!"
(swat), Gonzo Circus #133, mei 2016, p.85
"Met één been in de ebm van de jaren tachtig en het andere in de noise-rock van de nineties komen de heren van Onmens het licht nog wat dimmen in onze reeds donkere dagen, met een tweede album. Volgens onze lieve RifRaf-chef, zou (boo) dit rauw lusten. En gelijk heeft hij. Dreigend onheil, agressie, wanhoop, verdriet en nihilistisch escapisme, het is weer helemaal terug. Wat verwacht je met een politieke en sociale situatie die de jaren tachtig doen verbleken? Onmens slaat wild om zich heen met pompende beats, Gillette Mach 3-gitaren en krijsende synths, de naar de strot grijpende vocalen krijg je er gewoon bij. De hoogdagen van Alien Sex Fiend, Executive Slacks, Front 242 en Big Black passeren in ons achterhoofd. De tijdsgeest is terug rijp voor deze zwarte onmenselijke middelvinger, die dan ook nog eens uitermate dansbaar is. Als dit de trend wordt op Tomorrowland zien ze (boo) daar misschien tóch nog eens."
(boo), RifRaf #273, maart 2016, p.18
