In Wonderland
Track-info
| 1. | In Wonderland |
| 2. | I like the way I dance |
| 3. | Badaboum |
| 4. | Cocaine kids |
| 5. | Deep forest |
| 6. | Thin line |
| 7. | Hiding in a song |
| 8. | Praise be |
| 9. | God's gift |
| 10. | Moving |
Perscommentaren
(...) "deze Hooverphonic 6.0 [is] qua sound minstens zo interessant als alle andere samen. Want Callier kan een song schrijven die staat als een designervilla uit 1957: stijlvol, evenwichtig, dikwijls op een bed van violen waarop het aangenaam liggen is." (...) "'In Wonderland' opent en even denk je dat je op de nieuwe Massive Atack bent verdwaald. Voor de slechte verstaanders: dat is bedoeld als compliment." (...) "Tien songs maar: dat is het enige minpunt. 'In Wonderland' had dubbel zo lang mogen zijn." (***1/2)
(mc), Humo, 22.03.2016, p.170
(...) "een opvallend anders gekleurd album, al hoorden we sommige kleuren al wel eerder: God's Gift heeft iets van Jackie Cane, maar dan met de Britse zanger Fel¡x Howard. Het meeste indruk maakt de half-Vlaamse, half-Haitiaanse Christa Jérôme"
Willem Jongeneelen, OOR 2016/05, mei 2016, p.100
"Wij weten niet hoe jij erover denkt, maar toen wij ‘Badaboum’, de vooruitgeschoven single van Hooverphonic-post-Noémie Wolfs aanhoorden, kregen we stellig de indruk dat Callier en Geerts er wonderwel in waren geslaagd om de band opnieuw op een goed spoor te krijgen: de single had veel van de vertrouwde Hooverphonic-elementen (zwierige strijkersarrangementen en een mooi uitgebalanceerde sound) maar was met z’n soulvolle, wat tegendraadse karakter tegelijkertijd ook een duidelijke cesuur met het verleden. Op ‘In Wonderland’ geen vast vocaal ankerpunt meer, wel een collectie gastzangers en –zangeressen die werden gezocht en gevonden voor het specifieke stemgeluid dat het beste bij dit of dat nummer paste. Dat maakt dan ook dat ‘In Wonderland’ bewust klinkt als een collectie singles. Zo is er ‘God’s Gift’, dat aanzwelt zoals destijds ‘Jackie Caine’, maar door de bijdrage van Felix Howard al snel neigt naar iets wat The Last Shadow Puppets waren vergeten op te nemen. ‘I Like The Way I Dance’ en de titeltrack lijken zich een beetje te parkeren op een eilandje ergens tussen Ozark Henry, Abba en Macy Gray, niet in het minst door de grein in de stem van zangeres Janie Price, terwijl songs als ‘Moving’ en ‘Praise Be’ dan weer herinneringen oproepen aan Bowie en U2. ‘In Wonderland’ is, doordat het een verzameling singles is, wellicht een van de minst coherente albums van Hooverphonic geworden. Daartegenover staat een band die zich nergens voor moest inhouden en alle
registers kon opentrekken om nieuwe paden te verkennen en we overdrijven niet als we concluderen dat de 9de plaat van Hooverphonic een fameuze en meer dan geslaagde Tour de Force vormt in de heren hun eeuwige zoektocht naar de perfecte popplaat!"
(mc), RifRaf #273, maart 2016, p.25
