Human Incognito

Type:album
Formaat:CD
Uitvoerder(s):Arno
Label(s):PIAS Belgium
Label code:PIASB429CD
Releasedatum:15.01.2016
Aanwezig in Muziekcentrumja
Genre(s):Rock / Alternative
Taal:Engels, Frans

Track-info
1.I'm just an old motherfucker
2.Please exist
3.Je veux vivre
4.Now she likes boys
5.Oublie qui je suis
6.Never trouble trouble
7.Dance like a goose
8.Ask me for a dance
9.Une chanson absurde
10.Santé

Perscommentaren

"Niemand moet Arno Hintjens verwijten dat hij zichzelf te veel au serieux neemt. Op Human incognito, zijn veertiende studioalbum alweer, geeft hij zijn visitekaartje al af in de eerste song. 'Old too soon, smart too late/ Young too short/ stupid too long'. En het is te laat om nog op te groeien. Het is een verdomd goeie plaat, met dit keer een stel geheide klassiekers voor de concerten. Die zullen afsluiten met 'Santé', een song die vrolijk het glas heft op alle hoorndragers." (...) "Eigenlijk zijn vooral de ballads, prachtig naakt geserveerd, van grote klasse." (****)
Peter Vantyghem, De Standaard, 13.01.2016, p.D6

"Een rots in de branding in zwalpende tijden, die alleen maar wankelt als-ie er één te veel opheeft. Dat is Arno. Hij deelt dat met de allergrootsten: niet Ron Wood maar Arno is de echte muziekbroer van Keith Richards." (...) "'Human Incognito' is als een stamkroeg: geen ingewikkelde cocktails, maar eerlijke pinten die al decennia zo geschonken worden. Met col. En dikwijls om mee te lachen." (...) "Helemaal op het einde van deze veel te korte plaat (krap 40 minuten) danst Arno op ‘Santé’ een walsje in de armen van 'ma thérapeute, mon infirmière': alles komt goed. Altijd. Erg mooi. Wat dus geldt voor de hele plaat. (***1/2)
(mc), Humo, 19.01.2016, p.160

"dertig jaar na zijn eerste soloplaat en een jaar na de vieringen omtrent zijn 65e verjaardag, is Arno met Human Incognito het levende monument dat het vaderland verdient: een oude, stotterende vint zonder en met vele gezichten. Er is de Arno van de slogans en de Arno van de poëzie. De bleekste bluesneger van Brussel, de absurde chansonnier van Oostende. Voyeur en chevalier. Ze blazen allen verzamelen op het walsje der gebroken harten Santé, op de aan Jive to the Beat verwante slow Dance Like a Goose, en de TC Matic-gewijs swingende elektroblues van Now She Likes Boys, om enkele van de uitschieters te noemen." (***)
Jonas Boel, Focus Knack, 13.01.2016, p.47

"Gedoseerder van instrumentatie met beduidend minder toetsenpartijen en bijgevolg transparanter van geluid klinkt Human Incognito sowieso al behoorlijk anders, nog afgezien van de gevarieerde arrangementen en de creatieve eindmixage. Tussen de elf beurtelings in het Engels en Frans gezongen nummers zitten nogal wat weemoedig getoonzette ballades, maar tegelijkertijd bezit dit zorgvuldig geproduceerde album de popgevoeligheid van het ruim twintig jaar oude ldiots Savants." (...) "de zelfbenoemde flopstar [weet] met een nochtans duurzame carrière zich 'un vieux motherfucker' met als levensmotto: 'Never trouble 'till the trouble troubles you.' Vive l'Arno!"
Geert Henderickx, OOR 2016/01, januari 2016, p.81

"Heerlijk hoe ook op zijn 66 die grillige, satanisch lachende puber uit Oostende intact blijft."
Stef Vanwoensel, Gazet Van Antwerpen, 15.01.2016, p.11

"'Er is te weinig rebellie'. Gelukkig is er nog ridder Arno Hintjes die op onnavolgbare wijze (die schuurpapieren stem!) zijn eigen Frans- en Engelstalige blues predikt (‘Please Exist’), de speelvogel uithangt (‘Now She Likes Boys’, ‘Never Trouble Trouble’) of nimmer melige ballades (‘Oublie Qui Je Suis’, ‘Santé’) schrijft: ‘Je Veux Vivre’ is een utopische wensdroom verpakt als wals en het Dylaneske ‘Dance Like A Goose’ is net zo zeer schatplichtig aan de Serge Gainsbourg van ‘Histoire De Melody Nelson’. Opmerkelijk: weinig of geen synths - daar zal het (tijdelijke) vertrek van Serge Feys, tot voor kort de jarenlange musical director van de live band van Arno, wellicht iets mee te maken hebben. ‘Human Incognito’ is (net als het album ‘Future Vintage’) een productie van John Parish (zie ook platen van Eels, PJ Harvey). En dat werpt, samen met de bijdragen van engineer Catherine J. Mark (bekend van werk voor Foals, Ian Brown, Champs), zijn vruchten af. ‘Human Incognito’ is een plaat zonder franjes en een beschouwende en vette release van een einzelgänger die – hoewel hij zichzelf beschouwt als een old motherfucker - nog lang niet passé is. Verdomd goed Arno-album."
Bram Vermeersch, RifRaf #272, februari 2016, p.23