Decades
Track-info
| 1. | Broken |
| 2. | Little Paris |
| 3. | Up here |
| 4. | Up there |
| 5. | Eiderdown |
| 6. | Light blue |
| 7. | April in Paris |
| 8. | Pretty dark |
| 9. | Carillon |
| 10. | Call from the outside |
| 11. | Decades |
| 12. | The man I love |
Perscommentaren
"Ze werken al bijna 20 jaar samen en voelen elkaar bijna intuïtief aan. Hun overpeinzingen klinken welluidend en toch speels, vrij en dwars. Erik Vermeulen is een van de meest lyrische pianisten, al vervalt hij nooit in clichés." (...) "Ben Sluijs is een meesterstilist, hij lijkt soms bijna te zingen op zijn saxofoon, treft je met zijn hese, vibratoloze toon, ook als hij fluistert en klaagt. Als je 'The man I love' in hun versie hoort, weet je dat die song nooit kapot kan. Deze muziek is vaak impressionistisch, al is ze vooral sprekend. Decades, hun derde album, is hun meesterwerk." (*****)
Karel Van Keymeulen, De Standaard, 09.04.2014, p.D8
"De piano van Vermeulen heeft verrassende ingrediënten onder de vleugel, de sax van Sluijs zalft." (...) "Van bij de eerste noot klinkt Decades pittiger en gevatter. De ietwat vrijblijvende abstractie van Stones en Parity heeft plaatsgemaakt voor een diepgaandere dialoog met scherpere contrasten." (...) "met 'Eiderdown' (Steve Swallow), 'Light Blue' (Thelonious Monk) en 'April in Paris' (Vernon Duke) [krijgen we] bijna een suite van standards. Die klinkt als een ABA-vorm met krasse Monk, geflankeerd door lyrisch materiaal. In de ballades haalt Sluijs zijn beste Johnny Hodges boven, inclusief sierlijke boogjes, schattige trillers en onbeschaamd mooie romantiek. 'Light Blue' doet even denken aan het duo Waldron-Lacy maar in een omgekeerde verhouding: hier zorgt de pianist voor de kubistische architectuur en de verrassende ingrediënten (zoals achteloos weggelaten noten) en de saxofonist voor de zachte, zalvende noot."
Didier Wijnants, De Morgen, 17.04.2014, p.M8
("misschien wel hun beste [cd]. Vermeulen en Sluijs spelen hier enkele eigen composities, improviseren enkele sterke brokken muziek bij elkaar en zetten vier raak gekozen covers naar hun hand. Light Blue van Thelonious Monk en de klassieker April in Paris krijgen een fijnzinnige bewerking. Sluijs en Vermeulen vinden elkaar blindelings. Dit is intieme, fijnzinnige kamerjazz van grote klasse." (****)
Peter De Backer, Het Nieuwsblad, 12.04.2014, p.46
Verwante items in de databank
