I/II

Type:album
Formaat:CD
Uitvoerder(s):Dans Dans
Label(s):Unday Records
Label code:UNDAY018CD
Releasedatum:22.04.2013
Aanwezig in Muziekcentrumja
Genre(s):Jazz, Rock / Alternative
Taal:Instrumentaal

Info

Verkrijgbaar op cd & vinyl.

Track-info

(...) "dekking zoeken hoeft niet. U zou nogal wat missen: zo onvervaard bestormen Bert Dockx (Flying Horseman), Fred Lyenn Jacques (Mark Lanegan Band, zichzelf) en Steven Cassiers (Dez Mona) de muren tussen psychedelische blues, garagejazz, broeierige filmmuziek, postrock zelfs. Deze tweede plaat kolkt en briest, sust en verleidt, allemaal zo goed als zonder woorden, maar het is wel degelijk een taal, rijk en geprononceerd." (****)
Kurt Blondeel, Focus Knack, 24.04.2013, p.47

"De spannendste band in Antwerpen, mogelijk België, heeft geen zanger en speelt jazz. Of speelt rock alsof het jazz is. Maar Dans Dans wil meer zijn dan een goed bewaard geheim." (...) "originele songs dienen als vertrekpunt voor een expeditie met gitaar, bas en percussie. Zoals Miles Davis op Sketches of Spain de gitaarpartijen van Joaquín Rodrigo's Concierto de Aranjuez verving door zijn trompet, zo neemt Bert Dockx met zijn gitaar de solo's over van piano, saxofoon of stem. Bassist Fred Lyenn en drummer Steven Cassiers zijn daarbij zowel toeverlaat als uitdager." (****)
Johan Faes, De Standaard, 04.05.2013, p.c22

"Producer Koen Gisen durft één instrument naar de voorgrond te halen, zoals Sergio Leone extreme close-ups nam. Maar vooral suddert er onder de broeierige bas-, drum- en gitaarklanken een ingehouden spanning die al eens met een knal losbarst" (***1/2)
Gunter Van Assche, De Morgen, 19.04.2013, p.34

"Het trio [..] groepeert op zijn tweede album composities die vanuit verschillende hoeken van het muzikale spectrum komen, maar verzoent die met een vernieuwend, verrassend geluid." (...) "Dit is jazz zonder stoflaag, rock zonder oogkleppen en avant-garde zonder pretentie." (****)
Stef Vanwoensel, Gazet Van Antwerpen, 20.04.2013, p.145

"Gitarist Bert Dockx (...), bassist en keyboardist Frederic Lyenn Jacques (...) en drummer Steven Cassiers mêleren spaced-out jazz met rock noir en knekelblues. Het trio zet de standards naar zijn hand -'I/II' klinkt van de eerste tot de eenenzeventigste minuut opvallend coherent- zonder de geest van de oorspronkelijke auteurs te verdrijven. (...) Opvallend: de eigen nummers (...) vallen daartussen nimmer uit de toon. Straffe kost, al hadden we geen bezwaar gehad tegen een iets beknoptere plaat." (***)
(cv), Humo 3791, 30.04.2013, p. 158

"Het kan niet genoeg benadrukt worden: de meest opwindende band uit België heet al een tijdje Dans Dans. (...) Hun debuut uit 2012, klanktechnisch niet eens een geweldige liveregistratie, maakte veel indruk maar lichtte eigenlijk slechts een tipje van de sluier op van de belevenis die Dans Dans op een podium steeds opnieuw is. Het in slechts drie dagen met producer Koen Gisen live in de studio opgenomen I/II doet qua klank en kracht veel meer recht aan het uitzonderlijke spel van de heren."
Willem Jongeneelen, OOR 05, juni 2013, p. 84

"Het trio neemt zijn tijd om thema's uit te diepen, stevig in het bos van de improvisatie te verdwalen en vervolgens de minutieus opgebouwde spanning met een verlossende climax te bezweren. (...) Door zijn lengte duurt 'I/II' langer om te doorgronden dan het debuut, maar wie zijn tijd neemt, wordt beloond met een luisterervaring die eten en drinken tegelijkertijd is. Benieuwd hoe de plaat zich naar een live situatie laat vertalen, want op het podium is Dans Dans doorgaans helemaal onnavolgbaar."
(sb), Gonzo Circus 115, mei-juni 2013, p. 61

"Ooit ook getwijfeld aan het bestaansrecht van covergroepjes? Van die bands die noot voor noot het origineel trachten na te spelen en daarmee menige ziel van songs vermoorden? Wel dan is het nu tijd om uw menig te herzien. Want hoewel 7 van de 11 songs op het nieuwe Dans Dans-album covers zijn, lijkt het toch alsof je naar origineel werk luistert. Dit heeft te maken met de eigenwijze keuze van covers. Enerzijds zijn er de keuzes uit de jazzwereld zoals Sun Ra, Ornette Coleman, Charles Mingus en als de namen bekender in de oren klinken - David Bowie, Tom Waits, Robert Wyatt of Enio Morricone… - dan wordt er resoluut voor minder bekende songs van hen gekozen. De Dans Dans-behandeling die de songs dan krijgen, is er eentje waar het vakmanschap afspat. De gitaarsound die Bert Dockx uit zijn snaren tovert, varieert van subtiel tot furieus. Let ook op de bezwerende bas van Fred ‘Lyenn’ Jacques, die veel meer is als opvuller van lege gaatjes in een song. Steven Cassiers schotelt zowel tribale ritmes voor als in free jazz gedrenkte waanzin. De sound van Dans Dans is er een om je door te laten onderdompelen en telkens weer andere hooks te ontdekken. De kans is klein dat we dit ooit gaan beu worden."
(ow), RifRaf #245, mei 2013, p.17