I'm under the house, I'm dying
| Type: | album |
|---|---|
| Formaat: | CD |
| Uitvoerder(s): | The Hickey Underworld |
| Label(s): | PIAS Belgium |
| Label code: | PIASB291CD 941.B291.020 |
| Releasedatum: | 15.02.2012 |
| Aanwezig in Muziekcentrum | ja |
| Genre(s): | Rock / Alternative |
| Taal: | Engels |
Track-info
| 1. | Untitled |
| 2. | Whistling |
| 3. | Year of the rat |
| 4. | Thierry |
| 5. | The frog |
| 6. | Cold embrace |
| 7. | Martian's cave |
| 8. | Overfiend |
| 9. | Pure hearts in mud |
| 10. | Space barrio |
| 11. | I'm under the house, I'm dying |
| 12. | Ghost track |
"Op zijn tweede album 'I'm under the house, I'm dying' diept The Hickey Underworld zijn catchy noiserock uit en meet hem een sound aan met internationaal appeal." (...) "De troeven die The Hickey Underworld op zijn debuut uitspeelde, schitteren ook op zijn tweede plaat I'm under the house, I'm dying: een stormachtige ritmesectie, de door merg en been klievende zang van Younes Faltakh, de ijzingwekkende gitaarriffs van Jonas Govaerts, de internationaal klinkende productie van Das Pop en, vooral, songs die je hartkleppen tilt doen slaan en die zich diep in de onderbuik boren. Het verschil met het titelloze debuut uit 2009? De Hickeys durven hun schuimbekkende razernij bij momenten de kop in te drukken om een bevreemdende bluesfeeling toe te laten. Daarenboven komt de Antwerpse band hier en daar opvallend psychedelisch uit de hoek (die panfluit in 'Cold embrace'!), wat nu eens duivels grappig aandoet en dan weer verdomd creepy." (****)
Sasha Van der Speeten, De Standaard, p.c21 (11.02.2012)
"Omdat wat goed was, behouden is gebleven en Fugazi, The Jesus Lizard en Nirvana dus de belangrijkste ijkpunten blijven, het mengpaneel andermaal werd uitbesteed aan de heren van Das Pop en zanger Younes Faltakh nog altijd klinkt als een humeurige Julian Casablancas. Maar ook omdat er voorzichtig een andere toon wordt aangeslagen en het viertal, nadat het ons drie jaar geleden met geweld naar het einde van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig katapulteerde, op deze plaat ook invloeden uit de seventies uitprobeert. Reculer pour mieux sauter , heet dat." (...) "met die verwijzing naar de seventies doelen we vooral op de bedachtzaamheid waarmee de songs deze keer duidelijk zijn geconstrueerd: ze blijven even brutaal naar uw keel grijpen, maar de motoriek waarmee het gebeurt, is wat fijner geworden en links en rechts is er zelfs plaats voor franjes en spielerei." (...) "Riep daar iemand het woord 'verpletterend'?" (***)
Vincent Byloo, Focus Knack, p.44 (15.02.2012)
"Smerige rock-'n-roll met een vette twist: geen betere remedie tegen truttigheid dan The Hickey Underworld." (***)
Pieter-Jan Symons, De Morgen, p.32 (10.02.2012)
"Was het titelloze debuut een plakkerige homp rauw vlees in het aangezicht van de platte popcultuur, dan is deze opvolger een licht gesauteerde filet mignon. Er is nog voldoende rauwheid aanwezig, maar de smaak is een pak verfijnder. Yep, de Hickeys hebben een fucking popplaat gemaakt. Is dat een slechte zaak? Nope, want het zijn zelf fijnproevers dus larderen ze hun oerriffs met in het ijle zwevende pizzicato-gitaren en ander psychedelisch fraais. Jimmy Wouters mag nog wel als een razende te keer gaan op z’n drumset, in de productie gaat hij net als Michael Shack onherroepelijk door de compressor of krijgt brushes aangereikt. Younes Faltakh gorgelt nog steeds op melodieuze wijze met een cocktail van ijzervijlsel en nitraten, in ‘The Frog’ en het zich langzaam voortslepende ‘Martian’s Cave’ haalt hij voorzichtig de honingpot boven en doet watertanden. Uiteraard worden er nog vuisten in onze richting gebald maar ze worden al eens voorafgegaan door fluwelen handschoenen die over Keith Emmerson-toetsen glijden, met een Oosterweelverbinding in staat van ontbinding tot gevolg. Sjieke plaat!"
Boots, RifRaf #232, p.11 (februari 2012)
"Waar de melodieën op de vorige plaat bedolven werden onder een muur van geweld, liggen ze nu meer voor het oprapen. Aan de andere kant: het blijft wel The Hickey Underworld. Klassieke, lekker vet aangezette gitaarsolo's worden afgewisseld met screamo-achtige stukken (...), terwijl een nummer als Whistling de springerigheid van The Hives combineert met de kracht van Queens Of The Stone Age. (...) I'm Under The House, I'm Dying - opnieuw geproduceerd door Das Pop - is uitgebalanceerder dan zijn voorganger. Maar minstens net zo goed."
Tim Veerwater, OOR 02, maart 2012, p. 81
Verwante items in de databank
| Persknipsels/Artikels: (Wat is dit?) | The Kinky Underworld (28.03.2012) Oorveeg (15.02.2012) Schuimbekkende razernij met een bluesfeel (11.02.2012) Hondentraining en Japanse horrorsprookjes (02.2012) |
|---|
