Pourquoi pas un scampi?
| Type: | album |
|---|
| Formaat: | CD |
|---|
| Uitvoerder(s): | Rêve d'éléphant orchestra |
|---|
| Label(s): | De Werf |
|---|
| Label code: | W.E.R.F. 090 |
|---|
| Releasedatum: | 02.2011 |
|---|
| Aanwezig in Muziekcentrum | ja |
|---|
| Genre(s): | Jazz |
|---|
| Taal: | Instrumentaal |
|---|
Track-info
| 1. | Idylam'bo |
| 2. | Kaai |
| 3. | Reste, reste dans mon bâteau |
| 4. | Dromadaire |
| 5. | Pourquoi pas un scampi? |
| 6. | Mon éléphant |
| 7. | Loxodonde |
| 8. | O cieco mondo, di lusinghe pieno |
| 9. | Tradewinds |
Perscommentaren
"Opnieuw mengt het zevenkoppige ensemble geluiden uit hun verbeelde jungle met jazz, wereldmuziek en Afrikaanse klanken. Tuba- en trombonespeler Michel Massot, een van de steunpilaren, schreef verschillende meeslepende stukken, terwijl fluitist Pierre Bernard tekent voor bucolische fluitpartijen én dwarse melodieën. Ritmes vormen meer dan eens de onderstroom, al zijn ze nooit opdringerig. 'Kaai' roept herinneringen op aan die beroemde Brusselse club. 'Idylam'bo' is een meeslepende wat melancholieke melodie, die extra kleur krijgt door gitaar en elektronica. Liefdevol klinkt 'Mon éléphant', met een schitterende solo van Massot. Het droevige 'Tradewinds' vormt een meesterlijk slot. Deze vindingrijke muziek is fascinerend. Rêve d'Eléphant mag je gerust een hedendaagse versie van Duke Ellingtons beroemde jungleband noemen."
Karel Van Keymeulen, De Standaard, p.55 (19.03.2011)
"De meesters van de Belgische surrealistische jazz zijn terug met een nog steeds even onorthodox instrumentarium als op de vorige cd's." (...) "De klankenwereld van het bonte gezelschap heeft niets ingeboet aan originaliteit, wel valt op dat er meer gestroomlijnde ideeënwerelden geëtaleerd worden waarbij veel aandacht besteed wordt aan warme melodielijnen. Via de openingstrack worden we zelfs binnengeloodst in een latin wereld! Vlak erna blijven deze anarchistische estheten zichzelf trouw en wordt alles flink door elkaar geschud met gitarist Eil als opvallende stoorzender. Aanknopingspunten met de werelden van Nino Rota en Ennio Morricone verlenen het geheel een filmisch tintje met het epische Loxodonde als absoluut hoogtepunt. Respect voor de onmetelijke rijkdom van de uitgewerkte arrangementen en het vurig en dynamisch spel van wisselende tempo's en verrijkende details."
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaïek 2011-1, p.49 (april 2011)
"a journey into West European exotica fronted by trumpet, trombone/tuba and flute, thickened with electric guitar, bolstered by bass, drumset and tablas. The sound is highly accessible, with catchy beats and a creative vibe - fresh, unusual, weird without trying too hard to be so. Surrealistic moments abound: on “Reste, reste dans mon bâteau” during a three-way conversation among the winds, followed by call-and-response with rumbling rustling percussion and on the Latintinged title track when it breaks into a passage of nonmetered sound-painting - everything from dogs barking, babies crying and roosters crowing. Flutist Pierre Bernard plays jig-y on “Loxodonde” then blows furious bansuri flurries on Dave Burrell’s “Tradewinds”.
The New York City Jazz Record, p.16 (april 2012)
Verwante items in de databank
