The night before
Track-info
| 1. | Anger never dies |
| 2. | The night before |
| 3. | Heartbroken |
| 4. | Norwegian stars |
| 5. | More |
| 6. | One two three |
| 7. | George's café |
| 8. | Identical twin |
| 9. | Encoded love |
| 10. | How can you sleep |
| 11. | Sunday afternoon |
| 12. | Danger zone |
Perscommentaren
"Het opmerkelijkste aan The Night Before is dus dat de groep het vertrek van Geike Arnaert kennelijk zonder noemenswaardig gezichtsverlies te boven is gekomen." (...) "mooie, tijdloze pop die met één oog naar de toekomst lonkt, en met het andere naar het verleden. De vertrouwde ingrediënten zijn gebleven. Een surfgitaartje links en rechts, prachtige en altijd stijlvolle strijkersarrangementen, én accenten die zowel aan The Beatles ('Anger Never Dies') als Burt Bacharach (de rest) doen denken. Geen slechte referenties, en bovendien ligt het niveau van het songmateriaal gevoelig hoger dan op de vorige paar platen. Meer nog: The Night Before is met gemak de beste Hooverphonic-cd sinds The Magnificent Tree. Een overtuigende comeback van een band waarvan iedereen dacht dat de grootste troef verspeeld was. (****)
Bart Steenhaut, De Morgen, p.49 (27.11.2010)
"Je hoort de vingers over de snaren glijden en beseft dat Alex Callier steeds meer een organisch muzikant wil zijn. Callier houdt de arrangementen filmisch. De sfeer is bitterzoet, maar warm. Wolfs slaagt in deze vuurdoop. Niet groots, want soms te eendimensionaal, maar dit talent zal snel rijpen en de andere twee leden dwingen om op een volgende plaat gelaagder en aardser te klinken." (***)
Peter Vantyghem, Het Nieuwsblad, p.12 (27.11.2010)
"Niet van gisteren, Alex Callier en Raymond Geerts. Met veel bombast en media-aandacht werd de vervangster van Geike Arnaert aan het publiek voorgesteld en zetten ze Hooverphonic in een vingerknip weer op de kaart. Slim, want muzikaal is dit achtste album geen stunt. Het verrassingseffect van de aan Burt Bacharach schatplichtige strijkersarrangementen (in werkelijk ieder nummer) en de twang van Callier is ondertussen toch wat weggeëbd. Ook kruipt Hooverphonic al lang niet meer onder de huid, tot ‘The Magnificent Tree’ (het derde album) nochtans een zekerheid. ‘The Night Before’ is een snel afgehaspelde (ook het tempo ligt hoger), op maat van airplay gemaakte popplaat, zoals steeds zeer professioneel in elkaar gekunsteld, maar jammer genoeg zonder ziel. En hoe het nu zit met Noemie Wolfs, de nieuwe zangeres? Ze mag volgens de bandleden tonnen meer podiumprésence hebben, op plaat klinkt ze hoogstens als een degelijke zangeres met talrijke raakpunten met haar voorgangster, maar zonder de urgentie waarmee Geike Arnaert haar hart in elke plaat plakte. De mug en de olifant."
(mlv), RifRaf #221, december 2010, p.16
Verwante items in de databank
