| A1. | Nu er lanterfantend twee stenen leeuwen worden bijgezet |
| A2. | Voortaan wil ik luider klinken |
| A3. | De onverschilligheid trotserend |
| A4. | Vanuit de verte lijkt het een lichtgevend kluwen zeewier |
| A5. | 'Ik zie het niet meer zitten', dacht hij |
| A6. | Over het braakland |
| A7. | Straks (en reeds) worden (en zijn) de grenzen verlegd |
| A8. | Ik luister naar het oor |
| A9. | En de molm? |
| B1. | De werkelijkheid van iedere dag opnieuw belaagd |
| B2. | Het hijgen van roerloze kleuren |
| B3. | Dit is het bijvijlen van een zwaluwstraat |
| B4. | Op zoek naar de neergestreken sfinks |
| B5. | Over dit kaalgeschoren landschap |
| B6. | Als drenkelingen in een ultieme hoop |
| B7. | Nu |
| B8. | Terwijl het zwijgend naakt de stilte maakt |
| B9. | Sta stil en hou de adem in. De storm is over |
| A10. | In deze nauwe kamer |
| A11. | In dat duizendkoppig rijk der liefde |
| A12. | Openhartig (eindelijk) |
| A13. | Aan de grond genageld |
| A14. | Het schijnt dat deze geruchten reeds sedert eeuwen in de luchten hangen |
| B10. | Amper halfweg |
| B11. | Hij en zij, met gespreide benen voor de open haard |
| B12. | En opnieuw smeekte hij |
| B13. | Bij iedere klap van de zweep |
| B14. | Een rechthoek op het verkleurd behang |
| B15. | Met een zingend glas in de hand |
| B16. | Bij monde van een verstarde blik |
| B17. | En zo wimpelt zij |
| B18. | Als zij haar benen spreidt |
