Moona casette anthology 1979-1986
Track-info
| 1-1. | White rastafari |
| 1-2. | Do the standing still |
| 1-3. | Slow motion picture |
| 1-4. | You can call me crazy |
| 1-5. | Down in uptown |
| 1-6. | Strange people |
| 1-7. | Deepfreezin |
| 1-8. | Domino |
| 1-9. | Programmed |
| 1-10. | Religion |
| 1-11. | Disconected |
| 1-12. | Buildings |
| 1-13. | Blue velvet |
| 1-14. | Interesting people |
| 1-15. | Hippies & punks |
| 1-16. | Leeg |
| 1-17. | Aalst |
| 2-1. | Sex wars |
| 2-2. | Dream #1 |
| 2-3. | How |
| 2-4. | Relation between people |
| 2-5. | Sex wars 2 |
| 2-6. | Happy couples |
| 2-7. | Murder |
| 2-8. | Music |
| 2-9. | Why do all those men |
| 2-10. | Drunk |
| 2-11. | I'm a believer |
| 2-12. | Zoomin in |
| 2-13. | Artist |
| 2-14. | Pain |
| 2-15. | Schijten |
| 2-16. | White rastafari (Dub) |
| 2-17. | You can dub me |
| 3-1. | Liefde |
| 3-2. | Femme fatale |
| 3-3. | Paul Van Den Boeynants - Le courage de faire face |
| 3-4. | Dream #1 (versie2) |
| 3-5. | Emotional |
| 3-6. | Cold turkey |
| 3-7. | My favourite |
| 3-8. | Dream #2 |
| 3-9. | Meard #2 |
| 3-10. | L'Europe |
| 3-11. | Dream #3 |
| 3-12. | Berliner krieger |
| 3-13. | Dream #4 |
| 3-14. | Meard #4 |
| 3-15. | Zwarte Kerstmis |
| 3-16. | The model |
| 3-17. | Pop politics |
| 3-18. | Chinese girl |
| 3-19. | Are you feeling something? |
| 3-20. | In the pines |
Perscommentaren
Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Kloot Per W verzamelt op "Moon" een jaar of 3 output, die hij in het begin van de jaren tachtig in een "DIY"-stijl waar de Brico nog een punt aan zou kunnen zuigen op de wereld losliet. Het medium was de cassette, of K7, en het medium was een beetje the message. Ook deze geluidsdrager-revolutie had twee kanten, want naast de vrees dat "hometaping is killing music", ging er een wereld(je) open voor de muzikant: voor het eerst was het mogelijk om met vrij beperkte middelen de eigen productie op te nemen, uit te geven, te vermenigvuldigen en zelfs te verkopen. De marge is het fenomeen nooit overstegen, maar dat dit tijdperk toch heel wat creativiteit en energie wist los te weken, wordt op de 3 CD's van "Moon" overvloedig bewezen ... Daar waar de Kloot die we allemaal kennen bij projecten als The Misters, the Employees, De Lama's (et j'en passe) en later solowerk zich van zijn meest toegankelijke kant liet zien, kon hij op deze K7's in eigen beheer immers naar eigen believen zijn demonen uitdrijven of een micro voorschotelen.
CD1 is absoluut het meest de moeite van de drie. Naar klank is er geen verschil, maar qua overtuigingskracht gaat er veel meer uit van "Do the Standing Still", "You can call me crazy", de laidback reggae van "Down in Uptown", de doom van "Programmed" en de wave van "Disconnected". Stuk voor stuk zijn het nummers die een stuk beter verdienen dan de blikken trommel behandeling en ruisende tape waaraan ze hier werden toevertrouwd ("Do the standing still" kreeg die behandeling ook, en het resultaat is u bekend van The Employees).
CD2 laat vooral horen hoe het begrip "weltschmerz" zou klinken, als dit begrip op een grijze maandagmorgen op een godverlaten plaats zou worden geïnterviewd door een net ontslagen en depressieve medewerker van TV Lokaal. Om maar te zeggen : triest! Triest! KPW noemt het in de - fantastische - hoesnotities "mood: eerder down", maar dit is een understatement waar een Engelsman respect voor zou hebben. Deze cd klinkt helaas als het tijdperk waar hij uit stamt: kil, leeg, doods, verlaten en vergeten. Enkel "Music" laat een beetje Talking Heads in de kille electro/gitaarpoel los en samen met de electro-tristesse van "Why do all those men" zowat het enige van cd2 dat ik wil onthouden.
Ook CD3 zal van een droevige Frans geen vrolijke frans weten te maken, maar wel wordt er veel goedgemaakt door een geweldige Gang of Four behandeling van John Lennon's "Cold Turkey". Als het begrip "Cold Turkey" niet had bestaan, zou Kloot het zo te horen zelf wel hebben uitgevonden. Ook de moeite zijn het Tuxedomoon-achtige "Dream #1" of de nieuwe kijk op Kraftwerk's The Model.
In het algemeen moet nog gesteld dat het erg spijtig is dat de klank op deze CD's zich verhoudt tot de gemiddelde demo die in 2001 gemaakt zoals een verblijf op de Goelag tot het gemiddelde eensterrenhotelletje. Zelf geeft KPW hier de reden al van aan: "KPW herdeed bijna nooit zanglijnen maar stak daarentegen wel enorm veel tijd in onnozele gitaartruukje en overdubs ten koste van van de bandkwaliteit die er door het vele ping-pongen (meerdere sporen tot één spoor terugbrengen om zo nieuwe sporen vrij te maken die onverbiddelijk gewist moesten) op achteruitging". Een verklaring is het, maar of het het resultaat beter beluisterbaar maakt, hangt af van uw goeie wil. Minder verexcuseerbaar is dat er tot 3 keer een (andere) tracklist in het boekje staat, en geen van de drie ook maar in de buurt komt van de tracks zoals ze op de CD zijn gebrand. Hier wordt dan weer wat goedgemaakt door de relativerende en van zelfkennis getuigende commentaar bij de tracks van Kloot himself, en door het carrière-verhaal geschreven door schoolvriend Jan Hautekiet.
Kortom : "Moon" is een bijzonder interessant tijdsdocument, en net als de tijd waarvan het getuigt niet geheel vrij van fouten.
In de pers :
- Michael Michiels in Stage : "Wat wij ons altijd hebben laten wijsmaken over Neil Young blijkt één van de geliefkoosde praktijken te zijn van onze eigenste Kloot te zijn: alles, maar dan ook ALLES wat met zijn muzikale uitspattingen te maken heeft op band zetten en het vervolgens bovenop de kast gooien, met in het achterhoofd het goede voronemen het ooit eens op een verzamelplaat te zetten tot groot jolijt van fans en historici. Met dit verschil dat nonkel Neil het ons al een eeuwigheid belooft, maar Kloot Per W het zonet gedaan heeft ... Dit werkje is eigenlijk een must voor iedereen die ook maar enigszins in de vaderlands rockgeschiedenis geïnteresseerd is ... Moge hij nog lang "verderkloten".
- Dirk Steenhaut in De Morgen : "KPW waagt zich hier aan een breed amalgaam van stijlen, van punk tot reggae, van coldwave tot blues, van elektro tot Vlaamse schlagers. Hij covert John Lennon, Kraftwerk, Neil Diamond en Kevin Ayers en pasticheert er, alleen of met vrienden, wild op los en bewijst zo dat hij muzikaal van vele markten thuis is. ... Geen muziek dus waar je nog vaak voor je plezier naar luistert, maar voor de poparcheologen onder ons heeft Moon zeker historische waarde"
(Auteur: Dirk Houbrechts)
